Friday, September 28, 2012

Небојша Стојаноски Мајор

Статуа од стакло

Огнени умови летаа тој ден над песокта,
Опашките огнени им беа и немирни,
Се вкрстуваа, па се разидува.
Некои изгоруваа, други се смалуваа, трети само згаснуваа.


Имаа форма на триаголник кој се движи
Вертикално и хоризонтално.
Бегаа од брановите.
Тие што не згаснуваа беснееја и морето ги гасеше.
Малечките стануваа проѕирни.

Неколку од малечките кои не исчезнаа,
Над песокта прелетаа и голем оган запалија,
Песокта ја растопија,
Од неа стаклена статуа направија.
Статуа шарена како виножито.

Статуата зеде сито песокта ја чистеше.
Статуата проговори: ,,Ова е можеби крајот,
Или слепите очи на очајот“.


Градот на јадот

Го поминав мостот и се најдув во чуден простро,
Место некако чудно јалово, а небото тој ден беше вознемирувачки алово.
Алово беше поради сонцето кое чудно го грееше.

Одејќи со чекор лесен пред мене се испречи пат лесен и една уличка малечка и проѕирна.
Беше малечка поради куќите што беа една наспроти друга.
Беа една наспроти друга, а и имаа по еден прозорец, на прозорецот дамка, до прозорецот лице, на лицето јазик, а над јазикот очи и секој јазик си ја лижеше својата дамка на својот прозорец.
Јас само поминував, ги гледав прикриено и како механички да го правеа тоа.
Помислив ќе поминам, нема да ме забележат, но очите остро ме погледнаа и ладна пот ми потече и си реков местово нелогичноста ќе го одвлече.
Во тој миг, во тој ден, во тој град се роди јад.


Месечината е во мојот стомак 

Колку и да врие крвта
обоена со боите на романтичарските занеси
моето тело не може да летне до месечината
и да проба од нејзиниот сребрен прав,
афродизијакот на лудите.

Дури и да летне телово до неа
и устава моја да ја голтне цела,
можам да добијам само чир
од свежо голтнатата месечина
што би се варела лошо во мојот желудник.


Небојша Стојаноски Мајор

Monday, September 24, 2012

Славица Гаџова

ЧУДЕСНА ЗЕМЈА 


Твојот север и мојот југ
една чудесна земја
Моите палми и твоите борови шуми
еден мал рај
Моето езеро и твоите планини
што си ги испраќаме по смс пораки
Твојата порцеланска кожа
и моите бемки - бакнежи од сонцето
Твојот север и мојот југ
Свеж ветрец
мелем за раните од јужните пожари
една чудесна земја
твоите прсти на пијанист и моите мали стапала
твојата неподнослива бавност и мојата остра лутина
сино сонце и црвена месечина
една чудесна земја
еден мал рај


твојот север и мојот југ







НОВА ОДИСЕЈА 


Јас,
твојата пост-модерна Пенелопа,
те чекам патувајќи
патувам чекајќи
да ги победиш своите Сцили и Харибди
да се спасиш од сиренскиот пискот
те чекам на отворено море,
слободна и верна
мој Одисеју
те чекам пловејќи
пловам чекајќи
го наѕирам твојот кораб на хоризонтот, Одисеју
те чекам
заедно да го бараме нашиот остров
да го измериме патот
да ја најдеме точката на вкрстување меѓу
хаосот на мојата пулсирачка утроба и космосот на твојата дисциплинирана мисла
таму да ги закотвиме корабите со различни знамиња


со помош на твојата мудрост, мојата фантазија,
и боговите на Геа,
кои со прст исцртуваат нови мапи на секој мој крик
кога чекањето боли
кога ми недостигаш


да ја достигнеме нашата Итака



ПРЕВОД 


Низ тахикардијата на граматичките грешки

аритмијатата на неусогласените акценти

врз белите листови на неизвесноста

моето срце се преведува себеси


тик так тик так

тик так тик так
т
т
и

к
т
т
а

к
т
т

к
т





ПИСМО ШЕСНАЕСЕТТО 
 на баба ми Сотирка


Најмила моја бабичке,
го чекаше својот љубен со години
неправедно осуден
да излезе од решетките
успеа
да го здиплеш како што ги диплеше алиштата
космичкото пространство на трпението во малите атоми на желбата
научи ме да чекам
научи ме да чекам
да дочекам
проѕирните врати да се отворат
да се отклучат проѕирните катанци
кажи ми, прати ми абер
научи ме
како да го здиплам, како што се диплат алиштата
космичкото пространство на трпението во малите атоми на желбата




ПИСМО ДВАНАЕСЕТТО 


Најмил Блаже,


не е само Дојчин, не е само тој
расфрлан на тврда ледина
раскостен коска од коска
не му требаат само нему
триста лакти платно


Сега е поинаку, најмил Блаже
сами се повиваме со триста лакти платно
сами се составуваме секое утро
и одново учиме да одиме секој ден


После пак,
расфрлани на тврда ледина
раскостени коска од коска
се повиваме
се составуваме
се расклопуваме
се склопуваме
се разболуваме и оздравуваме
се цртаме, навечер ја вадиме шминката со влажно марамче
се облекуваме и соблекуваме
градиме тврдини околу себе и сами ги уриваме


Ангелина,
најмил Блаже,
сe уште ја повикуваме,
Дојчин не знаеше,
ние знаеме

дека нема да дојде

Славица Гаџова (1984, Битола), магистер на филолошки науки, докторанд на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“-Скопје и надворешен соработник на Филозофскиот факултет при Универзитетот „Константин Филозоф“ во Нитра, Република Словачка. Се занимава со истражување на односите меѓу книжевноста и дискурсите на моќта, репрезентациите на политичкото насилство во книжевноста, односите моќ-знаење-вистина во рамки на прозата, како и интермедијалните релации меѓу романот и филмот. Објавила над 30 книжевни студии, есеи, критики и осврти во периодиката во земјава и странство. Пишува поезија и кратки раскази и добитничка е на неколку домашни награди (меѓу кои, награда за краток расказ на „Нова Македонија“, награди за есеи Блаже Конески на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“-Скопје и на списанието „Корени“ од Куманово). Учествувала на Струшките вечери на поезијата (2008, 2010 и 2012), фестивалот за алтернативна уметност Фрик (2010) и Светското поетско движење (2011). На Струшките вечери на поезијата во 2012 година, ја добива нововостановената награда Енхалон, за најдобра песна од млад македонски автор, за песната „Писмо дванаесетто“, од поетската книга Писма, (2012) година, во издание на ПНВ Публикации. Славица Гаџова зборува осум јазици и соработува и со неколку издавачки куќи како книжевен преведувач.



Жаклина Свеќаровска

Живата плот на зборот

Тешко е да се роди вистински збор,
збор што умее да застане простум
и на свои нозе да зачекори,
збор во кој се возљубуваат вистината
и вината на родот човечки.
Оти, вистината во зборот е сокриена
небаре коската во месото што е,
невидливо во бовчичка го подврзува
и собран на купче го држи.
А кога сите три очи ќе насолзат
од грутката чад со боја на ’рѓа
во грлото засирена,
затоа што во едното само коски тропаат,
на другото му се превртува утробата
поради крвта што капе од чингели месо
додека третото е ослепено од болка,
воздухот се претвора во модра воздишка,
во море од воскреснати зборови,
па човек напразно ја бара околу себе, во себе
живата плот на зборот:
плот од вистина како коска во месо сокриена,
обвиена со жили и мускули од оган и од солзи,
од соништа и заблуди, од копнежи и борба,
плот полна со трпет и страст...
Напразно е тогаш да се бара збор
кој умее да застане простум
и на свои нозе да зачекори.


Белег од раѓање

Како кога среде зрак светлина
невидливата прашина
во полутемната соба станува видлива
блеснуваат сништата
што ги носам ко белег од раѓање
зборовите
течат низ грлото небаре греано вино
и трпкаво се лепат за горното непце
додека ги вдишувам и издишувам
како единствена вистина
што ја сеќавам низ дамарите -
не за да судам, и не за да ми судат
(мојата вистина не е и твоја,
твоите сказалки не се создадени
да го измерат моето време),
туку оти само така умеам


Соба со огледала

Тезгите во пазарот се огледала:
небаре низалки суви пиперки
распослани под неговата стреа
созреваат нашите вистини
за потоа,
соблечени од товарот на зборовите,
да мижуркаат печејќи се на сонце
како рој муви што непречено пладнува
врз срцевината од парчиња бостан.
Сетики Бог е бавчанџија, помислувам,
а парчево земја што ни го држи коренот-
лубеница што му се стркалала од кошот,
па распукнала меѓу ридиштава,
црвена и копнежлива,
распрскувајќи го насекаде своето семе.


Трагична сложувалка

Празнината е преполна самотија,
пулсира во слепите очи на денот
ширејќи се како зеница
за здив светлина залебната.
Играта засркнато го подголтнува стравот -
на моите кукли им пораснаа канџи
и вилиците чкрипливо им се склопуваат
околу парчињата дрчно откинато време.
А јас сеуште, делче по делче,
ја собирам сложувалката со човечки лик
додека на дрвото зрее јаболко
и црвот вселен во него
ме нагризува со сознанието дека залудно е,
оти секојпат ќе недостига барем парче,
а празнината раззината од таа темнина
ќе ме впие небаре вчудоневидена понорница
испиена од камењата на патот нејзин
и пред да успее да види море.


Избрав да љубам

На песокливиот брег од еден сон
се претурам од дланка во дланка
за да течам,
додека ветрот, зрнце по зрнце,
ме одзема од топлината на рацете мои...
Никојпат не посакав
да се откинам од невидливите конци
длабоко врежани во месото
на во кожа преоблеченово траење:
она што не го гледаме, не значи дека го нема –
во некои видов Човек
повеќе од самите тие што можеа да видат.


Небо

Понекојпат, признавам, бегав:
некојпат од себе, напати од луѓе,
а глеј, тие со модар конец
се впишувале во порите:
кожата на моите спомени
налик е на мапа од некое
сосема ново соѕвездие
Секој чекор и отчекор
разбудиле по некоја ѕвезда
заспана таму само за мене
Кога докрај
ќе се расточам во модри линии,
кога ќе ги разбудам
сите огледала на Сонцето
Небото пак ќе стане кружница,
а последна светлина
што ќе згасне во погледот
ќе биде насмевката на бескрајот


На дланката ми расцуте гулаб

Откога место збогум
ме целива со венец од трње
и во знак на поздрав ги изми рацете
товарот зборови
што го понесов како јазол во грлото
во песни почнав да го затворам,
небаре пораки на бродоломник,
а на дланката ми расцуте гулаб.
Ги наполнив сонце
сите пукнатини во погледот,
ја истрижив живата ограда прашања
и на секоја страница го видов мојот лик
оти секоја страница од Книгата е огледало
а моето срце е срце на човек
и само до таму може да види
Не се бришат слики врамени во огледала
не можат ниту да се пренапишат,
но секоја страница е нова слика:
додека го спуштам товарот меѓу брановите
се присетувам на едно чекорење по ридот
што симболот на срамот
го претвори во симбол на вера, надеж и љубов...


Жаклина Свеќаровска

Wednesday, September 19, 2012

Конкурс за поезија “Поети за промена“


Поети за промена заедно со ЛУ Градска библиотека Благој Јанков Мучето, Струмица распишува конкурс до сите основни и средни училишта од градот и регионов за песна на тема промени.

Темата треба да обработува содржини од општествениот и социјален живот, мирот, одржливоста, природните ресурси, заштита на планетата Земја. Проблемите поврзани со глобалното затоплување, природните промени, со содржината на ранливите групи, желбата за поубав свет и подобро утре!

Дел од поезијата ќе биде прочитана на настанот кој е организиран во рамките на глобалната манифестација 100 000 Поети за промена, кој паралелно ќе се случува во многу градови, држави и континенти во светот на 29 Септември 2012 година.

Струмица е веќе втор пат дел од ова глобално движење кое служи за подигање на свеста кај младите и постарите за секојдневните проблеми со кои се соочуваме секојдневно, младите поети имаат единствена можност преку сопствената ангажирана поезија да проговорат за сите овие проблеми. Стиховите ослободуваат посебно кога во нив имаат силна порака!

Ве покануваме на уште едно дружење со Поети за промена и Градската библиотека Благој Јанков Мучето.

Вашите ракописи треба да бидат доставени на адресата poetizapromena@gmail.com до 27 Септември 2012 година. Однапред Ви благодариме и..

Посакуваме успех!

Афродита Николова

Нема овоштарници без тебе

Во крушата ти отворив гнездо
Не влегувај;
И мравите знаат како е да се преживее на среќа
не е среќа да денгубиш во жолтите круши над твоето
срце,
срце не е, така изгледа црвената пламена
печурка од твојата уста.

Гледаш ли Маја, морницо моја од цвет
развиорена во седалото на орелот
грабливко на туѓи распаднати цреши
меѓу твоите жолти гради.

Маја, гледаш ли,
нема овоштарници без тебе, нема отрови што удираат по темето
На самраците од кал,
На самраците од водени капки,
На деновите без вода.
Маја,
Суша е овде;

Црв сум што
гнездо си всади меѓу твоите гради
Црв сум
што рие-
само сопствени одлутани цреши.

Омајнина, 2010


Средба

Денес убив една мушичка;
Лежев на терасата и хорот од
микроорганизми во земјената саксија
со земја пееше погребна песна;
Знаев дека си тука,
а не верувам во реинкарнација.

Омајнина, 2010


Некогаш

Некогаш ќе станам
и ќе зборувам за стапки и бродови,
за светилници.
некогаш ќе земам
чевли од пред прагови.
ќе оставам чевли пред џамии.
Некогаш ќе ме видиш
на улица забулена и
нема да ме познаеш.
и мислиш дека сега
ме знаеш.


Рамноденица

Скрши го лебот од осилото шепоти и на осата
утре
кога

ќе ја остави смртта на мојата лева дланка
во лебот
мовот

од твоите воздивнувања децата ќе го грешат
за мувла
зад прозорците

од трпезаријата немо ќе лечат кога заспиваат
осите
на прагот

наследени алергии и украдени спомени:

ти во црвен фустан бемка на левото
око
во моето

полињата каде го оставивме детството на
предците со мекото од лебот ги храневме
птиците

со мекото од телото и срцата децата лажејќи ги:
ова е моето тело
земете го.

Долго после тоа ќе ги спуштаат главите
и завесите

ќе го зајдуваат сонцето секогаш околу 5 часот
знаејќи
дека

во темнина сите ликови од семејните фотографии
не гледаат
а не склопуваат очи.


Афродита Николова е уметник што пишува поезија и проза. Има објавено една поетска збирка која ја освои наградата „Лесновски ѕвона“ на конкурсот во чест на покојниот македонски поет Чедо Јакимовски и беше издадена на македонски, 2010.

Таа е професорка по англиски и еден од уредниците на книжевниот додаток „Ш“ што се објавува во склоп со независното студентско списание „Излез“. Го сака театарот и сценската уметност воопшто. Има учествувано во неколку претстави, како дел од две аматерски театарски групи во Скопје. Ја сака музиката и сликарството, и си чува стари водени бои и сонови во фиока. Од неодамна и гитара ѝ се најде на поклон, но досега си седи заклучена во соништата од фиоката.

Таа ги поддржува образованието, креативноста, разноликоста и мирното разрешување на етничките конфликти на Балканот. Некои есеи од овие области, како и дел од творештвото, се објавени во „Излез“ и списанието посветено на невладиниот сектор во Македонија.

100 000 Поети за Промена, Струмица 2012

Како што знаете оваа година ќе се оддржи втората по ред манифестација 100 000 Поети за Промена, дел од глобалната манифестација 100 Thousand Poets for Change, која е глобална манифестација со досега потврдни 800 манифестации во вкупно 115 држави. Манифестацијата има за цел да се шири и да ги мобилизира сите поети ширум светот, а досега во Македонија се вклучени оние кои се желни и имаат волја да бидат промената која сакаат да ја видат во светот или најмалку околу себе.



Промо видеото (англиската и македонската верзија) се дело на Небојша Стојаноски Мајор, кому сме му вечно благодарни и се надеваме да го видиме на читањата кои треба да се случат на 29 Септември во Струмица. Поради проблематичното време сеуште се дискутира локацијата на настанот, во зависност од климатските услови ќе решиме дали настанот ќе се спроведе на отворен или затворен простор.





Напоредно со видео промоцијата се отворени конкурс за дизајнерско решение на плакатот и флаерите за оваа година, како и конкурс кој е распишан до сите основни и средни училишта во Струмица и регионот. Првото читање на 29 Септември би требало да ги мотивира младите поети од градот до го кренат својот глас со силата на зборот и поезијата која ја творат. Креативноста од секогаш била најдобрата алатка за мапирање и решавање на проблемите кои секојдневно се раѓаат во општеството.

Да бидеме гласот на глобалните промени и оваа година!


Својата поезија, плакати и флаери може да ги испраќате на mail-от poetizapromena@gmail.com Да направиме уште еден фестивал кој ќе биде за паметење! Поздрав ~

Thursday, August 9, 2012

warm up: Поети за промена - Кавадарци 2012



Во сабота 11 Август 2012 година во Кавадарци ќе се случи поетски настан кој е дел од глобалната манифестација 100 000 поети за промени. Поети за промена - Кавадарци 2012 е прв од низата настани кои се планирани низ повеќе градови во државата вклучувајќи го главниот настан кој треба да се случи на 29 Септември во Струмица.

Повелете на 11. 08. 2012 г. во 19:00 часот во Градскиот парк - Костурница, Кавадарци да бидете дел од поетската арка!



Поети:
Вероника Костадинова, Надица Тренчева, Митко Гогов, Светлана Митрева, Милка Миндева, Цветанка Колева, Марјан Тодоровски, Александра Ристова. ..

* * *

и секако, секој добронамерен пријател, љубител на поезијата, истогласник!


настанот на facebook