Небојша Стојаноски Мајор

Статуа од стакло

Огнени умови летаа тој ден над песокта,
Опашките огнени им беа и немирни,
Се вкрстуваа, па се разидува.
Некои изгоруваа, други се смалуваа, трети само згаснуваа.


Имаа форма на триаголник кој се движи
Вертикално и хоризонтално.
Бегаа од брановите.
Тие што не згаснуваа беснееја и морето ги гасеше.
Малечките стануваа проѕирни.

Неколку од малечките кои не исчезнаа,
Над песокта прелетаа и голем оган запалија,
Песокта ја растопија,
Од неа стаклена статуа направија.
Статуа шарена како виножито.

Статуата зеде сито песокта ја чистеше.
Статуата проговори: ,,Ова е можеби крајот,
Или слепите очи на очајот“.


Градот на јадот

Го поминав мостот и се најдув во чуден простро,
Место некако чудно јалово, а небото тој ден беше вознемирувачки алово.
Алово беше поради сонцето кое чудно го грееше.

Одејќи со чекор лесен пред мене се испречи пат лесен и една уличка малечка и проѕирна.
Беше малечка поради куќите што беа една наспроти друга.
Беа една наспроти друга, а и имаа по еден прозорец, на прозорецот дамка, до прозорецот лице, на лицето јазик, а над јазикот очи и секој јазик си ја лижеше својата дамка на својот прозорец.
Јас само поминував, ги гледав прикриено и како механички да го правеа тоа.
Помислив ќе поминам, нема да ме забележат, но очите остро ме погледнаа и ладна пот ми потече и си реков местово нелогичноста ќе го одвлече.
Во тој миг, во тој ден, во тој град се роди јад.


Месечината е во мојот стомак 

Колку и да врие крвта
обоена со боите на романтичарските занеси
моето тело не може да летне до месечината
и да проба од нејзиниот сребрен прав,
афродизијакот на лудите.

Дури и да летне телово до неа
и устава моја да ја голтне цела,
можам да добијам само чир
од свежо голтнатата месечина
што би се варела лошо во мојот желудник.


Небојша Стојаноски Мајор