Monday, September 24, 2012

Славица Гаџова

ЧУДЕСНА ЗЕМЈА 


Твојот север и мојот југ
една чудесна земја
Моите палми и твоите борови шуми
еден мал рај
Моето езеро и твоите планини
што си ги испраќаме по смс пораки
Твојата порцеланска кожа
и моите бемки - бакнежи од сонцето
Твојот север и мојот југ
Свеж ветрец
мелем за раните од јужните пожари
една чудесна земја
твоите прсти на пијанист и моите мали стапала
твојата неподнослива бавност и мојата остра лутина
сино сонце и црвена месечина
една чудесна земја
еден мал рај


твојот север и мојот југ







НОВА ОДИСЕЈА 


Јас,
твојата пост-модерна Пенелопа,
те чекам патувајќи
патувам чекајќи
да ги победиш своите Сцили и Харибди
да се спасиш од сиренскиот пискот
те чекам на отворено море,
слободна и верна
мој Одисеју
те чекам пловејќи
пловам чекајќи
го наѕирам твојот кораб на хоризонтот, Одисеју
те чекам
заедно да го бараме нашиот остров
да го измериме патот
да ја најдеме точката на вкрстување меѓу
хаосот на мојата пулсирачка утроба и космосот на твојата дисциплинирана мисла
таму да ги закотвиме корабите со различни знамиња


со помош на твојата мудрост, мојата фантазија,
и боговите на Геа,
кои со прст исцртуваат нови мапи на секој мој крик
кога чекањето боли
кога ми недостигаш


да ја достигнеме нашата Итака



ПРЕВОД 


Низ тахикардијата на граматичките грешки

аритмијатата на неусогласените акценти

врз белите листови на неизвесноста

моето срце се преведува себеси


тик так тик так

тик так тик так
т
т
и

к
т
т
а

к
т
т

к
т





ПИСМО ШЕСНАЕСЕТТО 
 на баба ми Сотирка


Најмила моја бабичке,
го чекаше својот љубен со години
неправедно осуден
да излезе од решетките
успеа
да го здиплеш како што ги диплеше алиштата
космичкото пространство на трпението во малите атоми на желбата
научи ме да чекам
научи ме да чекам
да дочекам
проѕирните врати да се отворат
да се отклучат проѕирните катанци
кажи ми, прати ми абер
научи ме
како да го здиплам, како што се диплат алиштата
космичкото пространство на трпението во малите атоми на желбата




ПИСМО ДВАНАЕСЕТТО 


Најмил Блаже,


не е само Дојчин, не е само тој
расфрлан на тврда ледина
раскостен коска од коска
не му требаат само нему
триста лакти платно


Сега е поинаку, најмил Блаже
сами се повиваме со триста лакти платно
сами се составуваме секое утро
и одново учиме да одиме секој ден


После пак,
расфрлани на тврда ледина
раскостени коска од коска
се повиваме
се составуваме
се расклопуваме
се склопуваме
се разболуваме и оздравуваме
се цртаме, навечер ја вадиме шминката со влажно марамче
се облекуваме и соблекуваме
градиме тврдини околу себе и сами ги уриваме


Ангелина,
најмил Блаже,
сe уште ја повикуваме,
Дојчин не знаеше,
ние знаеме

дека нема да дојде

Славица Гаџова (1984, Битола), магистер на филолошки науки, докторанд на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“-Скопје и надворешен соработник на Филозофскиот факултет при Универзитетот „Константин Филозоф“ во Нитра, Република Словачка. Се занимава со истражување на односите меѓу книжевноста и дискурсите на моќта, репрезентациите на политичкото насилство во книжевноста, односите моќ-знаење-вистина во рамки на прозата, како и интермедијалните релации меѓу романот и филмот. Објавила над 30 книжевни студии, есеи, критики и осврти во периодиката во земјава и странство. Пишува поезија и кратки раскази и добитничка е на неколку домашни награди (меѓу кои, награда за краток расказ на „Нова Македонија“, награди за есеи Блаже Конески на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“-Скопје и на списанието „Корени“ од Куманово). Учествувала на Струшките вечери на поезијата (2008, 2010 и 2012), фестивалот за алтернативна уметност Фрик (2010) и Светското поетско движење (2011). На Струшките вечери на поезијата во 2012 година, ја добива нововостановената награда Енхалон, за најдобра песна од млад македонски автор, за песната „Писмо дванаесетто“, од поетската книга Писма, (2012) година, во издание на ПНВ Публикации. Славица Гаџова зборува осум јазици и соработува и со неколку издавачки куќи како книжевен преведувач.



No comments:

Post a Comment