Анета Василева

НИЕ


Од сите страни
Господи,
си создал
само ажди,
а нас
толку ранливи,
слаби,
со раце
нозе
очи и уши,
со заби,
со мајка,
татко,
син,
ќерка,
со брат,
сестра,
пријатели,
комшии,
роднини,
колеги,
место на живеење,
тагуваме,
се радуваме, плачеме,
самуваме...
Имаме
професии
и професионални деформации,
хоби,
коли и телефони,
компјутери,
авиони,
татковини и туѓини,
Европи и Америки,
Африки,
желби...
Сакаме
бакнежи
екс на паркинг,
па на гробно место,
а гладуваме
па зависиме,
сакаме сЕ
памтиме сЕ
забораваме
навикнуваме
повторуваме...
Си нЕ оставил во заблуда
демек силни,
меч со две острици
сме
во твоите раце господе,
а сЕ ни се тоа рани
во купот
невидливи и сами,
ние
луѓето
ко шумски јаготки во темна шума,
нежни, посакувани,
смачкани и силувани
за жалење.
Господи,
знаеш ли ти овој колку си нЕ направил
ранливи
несовршени
бајати.
Како ли спиеш
знаејќи дека
еден ден
ако крајот на светот
не дојде,
Ние, сами
ќе му појдеме.
Просто се чудам, Господи
што
сЕ уште
се чека.
(Изгледа тоа ни е среќата,
во животот ни заебан,
не можеш да знаеш…)




ЧОВЕК


Понекогаш немам грижа на совест,
понекогаш не можам да престанам да се
проколнувам,
понекогаш успевам да се убедам дека не ми требаш.
потоа те чекам
и чекам
и чекам...
Се прашувам,
јасика си пред мене јасика зад мене
и со тебе
и без тебе
моите очи патот не го гледаат.
Не верував дека до толку
можам да бидам
безначајна
О, Боже...



КОГА СИТЕ ПРОДАВНИЦИ КЕ ЗАТВОРАТ


Кога сите продавници ќе затворат
нема да можеме да плачеме повеќе,
ни да сонуваме,
ни да простуваме,
ќе ги снема излозите од кои
купуваме лаги
време
сон
сите реки ќе бидат истечени
ѕвездите нема да се појават
градот ќе ги згасне
светилките
пуст,
сам,
ќе нЕ остави
да правиме што сакаме
и сити
и празни
што ќе правиме
што ќе правиме
тогаш
кога сите продавници ќе затворат.



ТАГА


Сега
сум
сам
сум
цел
сум
ден
болен
сум
ко Миладинов
сум
во Москва,
таго моја
недостапна.
Пуст
сум
празен
недоквакан
сум
распарчен
за фрлање
сум
изморен
ко Ленка на Рацин
сум
без кошула,
таго моја
проклета,
ај што недостапна
па и надвор од мрежно покривање.



П.С.

Научив сЕ што можеше да се научи,
направив сЕ што можеше да се направи
и кога веќе сЕ знаев и сЕ направив,
помислив дека сЕ може да се направи од почеток.
И оставив сЕ,
заборавив сЕ,
на ништо не му дадов значење
воопшто.
Така и животот мој си помисли
и си замина.

ПС. Тешко беше да се помине
сам
низ попладнето
и да се пие сам
кафе.




Опседнатост од вода


Ако некогаш посакаш да те видам,
дојди…
Дојди по потопот
и овојпат направи ме од вода.
Да бидам јас достојна,
да бидам потоплива…
Да видам како луѓето
што заминале ги нема.
Сакам да видам
како пловат мртвите по водата,
превртени трупови
чии насмевки добиваат боја
на небо.
Направи ме повторно и повторно
од вода.
Сакам да бидам провидна
да го исмевам своето
бело битие и биднината
што не се догледува.
Сакам да талкам низ празнините
барајќи тло за нова смрт.
Сакам да дојдеш…
Дојди!
Но, биди подготвен!
Биди исплашен,
сам и замрзни се
во канџите на сопствената
кружница.
Кога ќе дојде часот
извалкај се!
Покриј се со калта од младиот месец
да не можам да те препознаам.
Без да ме допреш
љуби ја мојата немоќ.
Без да ги погледнеш моите очи
прости ми и врати се
во својот сон.
Верувај
доволен е само еден миг,
еден мал знак на надеж
и водата ќе секне.
Твојот очаен крик
на суштество што пропаѓа
во безбојноста ќе биде доволен
мојот бол
да посака да разгриза девет планети.
Топол поглед без власт над бескрајноста
и ќе посегнам по богот.
Или ќе се вратиш назад
или ќе затрупам
уште еден совршен свет.




ТHE POWER OF WATER


If you ever want to be seen
come...

Come after the flood
and this time, create me from water
to be worthy
to be sinkable...
Let me see the people who have left
gone.
I want to watch the dead as they float on water,
Corpses with smiles colored in heaven...
Create me out of water, again and
again.
I want people to see through me,
Let me laugh at my white entity
and the endless existence ahead.
Let me roam through the voids
trying to find a place for my new death.
I want you to come...
Come to me!
But, be prepared!
Be scared,
all alone,
freeze inside the claws of your own circle.
When the time comes
Be dirty!
Cove yourself with mud from the young moon,
So I can not recognize you
Love my weakness,
But do not touch me.
Try not to look into my eyes,
Forgive me, and go back to your own dreams.
A single moment,
a little ray of hope for salvation
and the water will die.
Your desperate cry!
Oh, the agony of a creature
falling deep in a world without color
My pain!
Oh, my pain alone will be enough
to destroy nine planets.
One look,
warm and with no power
over eternity
I am reaching for GOD.
If you don't come back
I will berry another perfect world.
O K S Y M O R O N
Have I made a mistake
For I found my stars in the rocks?
I have always longed for the
Earth to be my sky
I can't
I will be happy if I learn to love myself
There
They bow theirs head
and they sing, and act
suddenly, they turn around
(my presence is not welcome here)
My roads are sinking
Self pity is my name
I am running away
Sometimes my presence is strange
I am not needed
(O, Fire, do you find your own heat painful?)
I jump from my new roof
Pain and sorrow
A Lie
I lose everything that I have and love
Suddenly, I am lot
Face down, I disappear underground
Only my eyes still manage to look-up
And the truth is:
The stars started to fall when I left
NOW
I turn around and make a wish.



Оксиморон



Дали згрешив
што во камењата
ги пронајдов своите ѕвезди

Отсекогаш копнеев
земјата да биде моето небо”.

Не можам,
сакам да се сакам.
тие ја наведнуваат главата
и пеат, глумат,
се свртуваат
(Им смета моето присуство).
Патиштата ми тонат
Се самосожалувам!
( Моето присуство
Понекогаш е чудно
Излишно).
Се фрлам од мојот нов покрив
И бол И тага
- И лага
- И што лјубам
- И што имам
- СЕ губам
- СЕ затрупувам

-

со лицето надолу
само очите уште сакаат да гледаат
и вистина
Почнаа да паѓаат ѕвездите кога заминав.
Сега
преку грбот си посакувам желби.



Анета Василева

Родена на 28.1.1982 г. во Кочани. Членувала во поетките клубови „Копнеж”-Кочани, „Мугри”-Скопје и во драмскиот аматерски театар „Чекори”. Дел од нејзиното творештво видел бел ден во алманасите на претходно споменатите клубови; прозните списанија „Лоза” и „Маргина”; дневните весници „Вечер” и „Дневник” и во електронското издание на конкурсот на Електролит. Дипломирала на Филолошкиот факултет (Македонска книжевност и јужнословенски книжевности). Добитник е на наградата „Студентски збор”, за најдобар краток расказ на конкурсот објавен во 2003 година, на наградата „Караманов” во 2004 г. за најдобра необјавена поетска збирка (која сЕ уште е најдобра и необјавена) и наградата “Живко Чинго” 2007 г. за најдобра необјавена збирка раскази.
Како дете се истакнувала во своите награди од областа на физиката, математиката и литературата. Сите мислеле дека живее во Зиганци, а таа постојано талкала по планетите на разумот и неразумот. Исклучена од секаква реалност, верува во Љубов, а
за неа тоа е помалку судбина, повеќе Поезија, а најмногу Господ. Затоа целиот нејзин живот била активен безработник и чекала подобри времиња.
Збирката раскази „Сите авиони летаат над моето село” е нејзино прво и единствено објавено дело, издание на фондација “Рамковски”.