Tuesday, September 20, 2011

Иван Антоновски

УШТЕ ГО ЧЕКАМ

1.

Во ек на плодност за копнежи,
две различни стрелки
бесрамно водат љубов,
легнати една врз друга
на мојата рака, свртени кон север.

Го чекам!
Ќе дојде Човекот,
иако никогаш не ми го најави
времето на неговото пристигнување.

2.

Чиниш, во чекање минал векот,
а дур тогаш од дворот на црквата
во која не сме крстени ние,
ѕвоната со пискот се гласат
и бараат нов простор за ехо.
Новороденче умре ил мртовец се роди,
отпочна денот ил осамна пладне -
привид за нови почетоци.

Уште го чекам!
Да, ќе дојде Човекот,
иако никогаш не ми го најави
времето на неговото пристигнување.

3.

Дур на старата кула со изгубен клуч
срцето заробено и’ потонува в сон
и од осаменост, престанува да бие,
од другата страна,
гласници непратени од Бога
во негово име се јавуваат
- нова најава за некој нов почеток.
Ил е нов ден, ил некој си дозволи
пак на денот да му суди
и да го сече со невидлив меч
што само плашливиот
може да го види.

И да, јас уште сум тука!

Го чекам Него,
иако никогаш не ми го посочи
ни местото на неговото пристигнување.

4.

Локомотивата крикна ко за последен пат
и во крикот нејзин се слушна бол -
сенките на мојата надеж заминаа
со последниот, пладневен воз.
Не ми рекоа збогум,
а знаеа каде ги водат
- на стрелба со тивки истрели
што носат бавна, а сигурна смрт,
ко прослава за торжествен триумф
на воскреснати сеништа.

И пак останав сам
и уште Него го чекам,
иако не ми посочи ни време, ни место
на неговото триумфално пристигнување.



*

О, проклет нека бидам!
Се изгубив ли меѓу времиња
растргани во невреме
ил на профано место
очекував прва света средба?

Или можеби...
Тој ми се најави
само во сонот што никогаш
не го отсонував до крај.

Уште го чекам...



НЕРАЗУМНА МОЛИТВА ЗА НЕРАЗУМНИТЕ

Те молам да ми се смилуваш,
иако никогаш не ме увери
дека знаеш што е милост,
а и за неа велат дека
Ти си ја создал.
Доземи им го разумот на неразумните
што решиле да ми судат
за дела несторени во неразумност.

Знам дека ќе ме осудат,
ама доземи им го...
Да не им текне казна со пранги
од кои коски се челичат,
а тлото се крши,
ниту острови на кои
камења со коски се кршат.
Тоа денес,
вистинска казна не е...

Те молам и ако треба
и во твоето постоење те колнам,
одземи им го и тоа сал малку разум.
Казната моја, очи ископани нека ми бидат
- и јас да видам виделина.



ПОСЛАНИЕ ДО ЕДЕН ПЕС

Еј, ти скитнику
со раскрварена нога
што одиш крај одарот
на моите предци
и трчаш пред мене
дур јас одам по нив,
па ме погледнуваш тажно
и застануваш од милостина
за да не плачам сам,
не запирај, не чекај...
Оди!

Оди таму каде што
мирисот на земјата пресна
по ветрот те вика
и чекај крај браздата
во која лежат силуети
обоени со боја од скрб.
Во еден миг
на времето што иде,
поворка од луѓе
облечени во бело
ќе дочекаш таму.
Бајрак ќе носат,
а на него јаболко
пресечено ќе стои.

Пискот ќе чуеш тогаш,
но не од плач,
туку од зурлите нивни,
направени од оревот
што ми е врсник.
Тие песни ќе пеат
и оро ќе свијат,
зашто еден близок нивен,
со Мајката своја,
повторно ќе се жени.
А пред нив,
мене ќе ме сетиш,
но немој да лаеш и ’ржиш
- остави ме во спокој да тонам,
оти дури тогаш,
со дедо ми мој
за првпат ќе се сретнам.

Кога ноќта ќе дојде,
најди починка за својата снага
- спружи ја онаму
каде што земјата е најмногу мека,
па почекај таму
да минат неколку студени лета.
И кога гладта
со бес ќе те буди
за да посегнеш
по сенката ти твоја,
под неа, ти почни да копаш
- со шепите твои,
во иструната лулка,
спасението ќе си го најдеш.

Се дур можеш,
ти крвнички глодај
и не запирај од жал
- исцицај ја сета с’рж
што ќе има вкус на живот
и мирис на недореченост,
па ќе сетиш како
една душа - скитник,
во твоето тело
си наоѓа нов дом
и од родот свој
ќе се одречеш.

Потоа не останувај таму
и не биди нем -
појди меѓу новиот ти род,
потсети го за припадност
и обзнани едно ново воскресение.
Со лаењето твое
можеби ќе гризнеш една Совест -
случајно заталкана по истите патеки.




ЗАКАНА ИЛИ ЗАПОВЕД - ОДБЕРЕТЕ СИ САМИ


Иако одамна нарачавте
ликовите да ви ги зуграфисаат
на фрески во храмови
во кои кандила само по полноќ горат
и во кои на крштевки,
опело за парастос се пее,
а по телата ваши
фигури на идоли да направат
и крај извори да ги постават,
за во минутите на глувото доба,
девици на жртвопринесување да одат,
не сте ни богови, ни светци.
Па затоа не коленичам пред вас
и речта моја која ушите ви затворени
ја слушаат како молитва на страдалник,
како закана или заповед ја изговарам -
одберете си сами.

Не правете од мене метафора
за да им дадете смисла
на мноштвото ви бесмислености,
ниту неправилен сврзник
за да создадете ред
среде мисловното ви безредие.
Не ставајте ме на почетокот
за да ви ја влечам сета тежина,
ниту на средина - меѓу две запирки
и мал избелен простор,
зашто таму ќе ме задушите,
ќе ме обездушите...
Но, не немојте ни на крајот
за по мене да ставите точка
и со неа да ме обезгласите
или пред три точки
за некои трети да ме докрајчуваат.

Не цицајте ме кога
исказите ви се жедни за семантика -
не сакам да останам саде форма.
Не распнувајте ме, не растргнувајте ме
на две различни страни,
со една цртичка
- греда среде мојата срцевина.
Така од мене студена крв се точи
и живот им дава на тие

што неуморно лежат под мене
- рожби на блудта во дамарите на свеста.
Не сакам да им бидам Спасител
- недостојна ми е таквата смрт.

Не ви е грижа за мене?
Знам!
Не ме создадовте вие?
Знам!
Ме создадоа вашите Предци.
Оставете ме, фрлете ме,
заборавете ме, витосајте ме...
Јас ќе умрам, ама тие пак ќе се родат
и пак ќе ме создадат
од пепелта под кладите
на кои гореа моите Мајки,
тогаш кога вие не ќе постоите.
Дајте ми да бидам самотник,
сал обичен збор ил обичен знак -
нешто што укажува на нешто друго.



Иван Антоновски е автор на пет поетски збирки: Детски мисли (Скопје: Детски парламент на Македонија, 1999); Детско пријателство (Битола: Клуб на писатели „Стале Попов“, 2000) - прва награда на анонимниот конкурс за поетска збирка распишан од Клубот на писатели „Стале Попов“ од Битола; Детски исчекори (Битола: ИК Апекс, 2001); Треперења на природата (Скопје: Ревија Екологија и МАНАЈА, 2002) и Кога те молев да пораснеш (Скопје: Македонска реч, 2007) и второ издание (Скопје: Македонска реч, 2008).

Неговата најнова поетска збирка е објавена и на српски, односно бугарски јазик: Kad sam te molio da porasteš (Niš: Niški kulturni centar, 2008) и Когато те молех да пораснеш (Мелник: ИК Мелник, 2008).

Антоновски е автор и на прозното, двојазично дело Низ големото око на Велика Британија (Скопје: Македонска реч, 2005), како и на сликовницата Моите кловнови (Битола: ИК Апекс, 2001). Приредувач на изборот фолколористички материјали Traditional tales and legends from Macedonia (Скопје: СУГС Гимназија Јосип Броз - Тито, 2008) - превод на англиски јазик.
Негова поезија е објавена во списанијата Стожер и Современост, а во превод на други јазици во: Градина (Србија), Ирин Пирин, Новиот Пулс, Словото (Бугарија) и Книжевно перо (Хрватска). Неколку негови песни се поместени во повеќе антологиски избори на македонската поезија, а некои од нив се преведени и на бугарски, односно влашки јазик. Антоновски е и преведувач и во својата преведувачка актива, во досегашниот период има забележано препев на неколку поетски избори (српски јазик) и едно прозно дело (хрватски јазик).

Во досегашниот период, тој има учествувано и на повеќе научни собири од кои повеќето се од меѓународен карактер, а голем број негови трудови се објавени во периодичните списанија и во зборници. За неговите досегашни постигнувања тој е награден со повеќе државни и меѓународни награди. Истовремено, Иван Антоновски е и соработник на неколку печатени и електронски медиуми, а членува и во неколку невладини организации. Од октомври 2009 година, тој е најмлад член на Друштвото на писателите на Македонија.

No comments:

Post a Comment